ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៦

 [​១១៥​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​បុញ្ញសិរី​ ​ទ្រង់​គង់​ចាំវស្សា​អស់​ហេមន្តរដូវ​ ​និង​គិម្ហរដូវ​តែ​ក្នុង​ក្រុង​រាជគ្រឹះ​នោះ​។​ ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ថា​ ​ទិស​ទាំងឡាយ​ក៏​ចង្អៀតចង្អល់​ ​ងងឹតងងល់​ដល់​ពួក​សមណៈ​ ​សក្យ​បុត្រ​ ​ទិស​ទាំងឡាយ​មិន​ប្រាកដ​ដល់​ពួក​សមណៈ​ទាំងនេះ​ ​(​ឬអ្វី​ ​បាន​ជា​គាប់ចិត្ត​នៅតែ​ក្នុង​ទីនេះ​ ​មិនទៅ​ទី​ឯទៀត​សោះ​)​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បានឮ​ពួក​មនុស្ស​ទាំងនោះ​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ហើយ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​ក្រាបទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មានបុណ្យ​។​ ​គ្រានោះ​ ​ព្រះ​ដ៏​មានបុណ្យ​ត្រាស់​ហៅ​ព្រះ​អានន្ទ​ដ៏​មាន​អាយុ​មក​ ​ហើយ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​អ្នកឯង​ចូរ​ទៅកាន់​យកកូន​សោ​ ​ហើយ​ចូរ​ប្រាប់​ពួក​ភិក្ខុ​ដែល​នៅក្នុង​បរិវេណ​តាមលំដាប់​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ទាំងឡាយ​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​នឹង​យាង​ទៅកាន់​ចារិក​ក្នុង​ទក្ខិណា​គិរិ​ជនបទ​ ​(​បើ​)​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​អង្គ​ណា​ ​ត្រូវការ​(​ទៅ​)​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​អង្គ​នោះ​ចូរ​និមន្ត​មក​ចុះ​។​ ​ព្រះ​អានន្ទ​ដ៏​មាន​អាយុ​ទទួល​ស្តាប់​ព្រះពុទ្ធដីកា​របស់​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ថា​ ​សូម​ទ្រង់ព្រះ​មេត្តាប្រោស​ ​ដូច្នេះហើយ​ ​ក៏​កាន់​យក​នូវ​កូនសោ​ ​ហើយ​ទៅ​ប្រាប់ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ដែល​នៅ​តាម​បរិវេណ​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ទាំងឡាយ​ ​ព្រះ​ដ៏​មានបុណ្យ​ ​ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​នឹង​យាង​ទៅកាន់​ចារិក​ក្នុង​ទក្ខិណា​គិរិ​ជនបទ​ ​(​បើ​)​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​អង្គ​ណា​ ​ត្រូវការ​(​ទៅ​)​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​អង្គ​នោះ​ ​ចូរ​និមន្ត​មក​ចុះ​។​ ​ភិក្ខុ​
ថយ | ទំព័រទី ២៦២ | បន្ទាប់
ID: 636793756198721693
ទៅកាន់ទំព័រ៖