ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៦

 [​១៣៧​]​ ​ក៏​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុ​មួយ​រូប​ដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ក្នុង​ជនបទ​ ​នា​ដែន​កោសល​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​បញ្ញត្ត​ហើយ​ថា​ ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​នៅ​ដោយ​គ្មាន​និស្ស័យ​ទេ​ ​ឯ​អាត្មាអញ​សោត​ ​មាន​កិច្ច​ដោយ​និស្ស័យ​ ​(​ត្រូវ​កាន់​យក​និស្ស័យ​)​ ​ហើយ​ជា​មនុស្ស​ដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ ​អញ​ត្រូវ​ប្រតិបត្តិ​ដូចម្តេច​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរ​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​។​ ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ភិក្ខុ​អ្នកដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ ​ដែល​មិនទាន់​បាន​និស្ស័យ​ ​ឲ្យ​នៅ​ដោយ​គ្មាន​និស្ស័យ​បាន​។​ ​
 ​[​១៣៨​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ភិក្ខុ​ពីរ​រូប​ដើរទៅ​កាន់​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ក្នុង​ជនបទ​ ​នា​ដែន​កោសល​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​នោះ​ដើរចូល​ទៅកាន់​អាវាស១​។​ ​បណ្តា​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​ភិក្ខុ១អង្គ​ឈឺ​។​ ​ទើប​ភិក្ខុ​ឈឺ​នោះ​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​បញ្ញត្ត​ហើយ​ថា​ ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​នៅ​ដោយ​គ្មាន​និស្ស័យ​ទេ​ ​ក៏​អាត្មាអញ​ ​មាន​កិច្ច​ដោយ​និស្ស័យ​ ​ហើយ​មាន​ជម្ងឺ​ផង​ ​អញ​ត្រូវ​ប្រតិបត្តិ​ដូចម្តេច​ហ្ន៎​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរ​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​អនុញ្ញាត​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ឈឺ​ ​ដែល​មិនទាន់​បាន​និស្ស័យ​ ​ឲ្យ​នៅ​ដោយ​គ្មាន​និស្ស័យ​
ថយ | ទំព័រទី ៣០២ | បន្ទាប់
ID: 636793768949631004
ទៅកាន់ទំព័រ៖