ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦២

នេមិរាជ​ជាតក​ ​ទី៤​


 [​១៣២​]​ ​(​អភិ​សម្ពុទ្ធ​គាថា​)​ ​ក្នុង​កាលដែល​ព្រះបាទ​នេមិ​ជា​បណ្ឌិត​ ​អ្នក​ត្រូវការ​ដោ​យកុ​សស​ ​ជា​ព្រះរាជា​អ្នក​ទូ​នា្ម​ននូវ​សត្រូវ​ ​ទ្រង់​តែង​ឲ្យ​ទាន​ដល់​ជន​អ្នក​នៅក្នុង​ដែន​វិទេហៈ​ទាំងឡាយ​គ្រប់គ្នា​ ​គ្រានោះ​ ​(​មនុស្ស​ ​និង​ទេវតា​ទាំងឡាយ​ ​តែង​សរសើរ​ថា​)​ ​ឱ​អស្ចារ្យ​ណាស់​ ​អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ ​មាន​ប្រាជ្ញា​ជា​គ្រឿង​ពិចារណា​ ​កើតឡើង​ក្នុង​លោក​ហើយ​។​ ​កាល​ព្រះរាជា​អង្គ​នោះ​ ​ទ្រង់​ឲ្យ​ទាន​នោះ​ ​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​កើតឡើង​ថា​ ​ទាន​ក្តី​ ​ព្រហ្មចរិយៈ​ក្តី​ ​កុសល​ណា​ហ្ន៎​ ​មានផល​ច្រើនជាង​។​
 [​១៣៣​]​ ​ទេវរាជ​ឈ្មោះ​មឃ​វៈ​ ​ជា​ទេវ​កុញ្ជរ​ ​ជា​សហស្សនេត្រ​ ​បាន​ជ្រាប​ព្រះតម្រិះ​របស់​ព្រះរាជា​នោះ​ហើយ​ ​មក​ប្រាកដ​ ​(​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​ព្រះ​ភក្រ្ត​ព្រះរាជា​)​ ​កំចាត់​បង់​នូវ​ងងឹត​ដោយ​វណ្ណៈ​។​ ​ព្រះបាទ​នេមិរាជ​ជាធំ​ជាង​មនុស្ស​ ​ទ្រង់​ព្រឺ​ព្រះ​លោមា​ ​បាន​សួរ​ទេវរាជ​ឈ្មោះ​វាសវៈ​ថា​ ​អ្នកជា​ទេវា​តា​ ​ឬ​ជា​គន្ធព្វ​ ​ឬក៏​ជា​សក្កៈ​បុរិន្ទ​ទៈ​។​ ​រស្មី​ប្រា​កដ​ដូចោ្នះ​ ​ខ្ញុំ​ពុំ​ដែល​ឃើញ​ ​ទាំង​មិនធ្លាប់​ឮ​ឡើយ​ ​បពិត្រ​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​អ្នក​ចូរ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ ​ធ្វើ​ម្តេច​យើង​ស្គាល់​អ្នក​បាន​។​ ​ទេវរាជ​ឈ្មោះ​វាសវៈ​ជ្រាប​ថា​ ​ព្រះបាទ​នេមិ​ ​ព្រឺ​ព្រះ​លោមា​ហើយ​ ​ទើប​ឆ្លើយ​ថា​ ​ខ្ញុំ​ជា​ព្រះ​ឥន្រ្ទ​ ​ជាធំ​ជាង​ទេវតា​ ​មកកាន់​សំណាក់​ព្រះអង្គ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ជាង​មនុស្ស​ ​ទ្រង់​កុំ​ព្រឺ​ព្រះ​លោមា​ឡើយ​ ​ព្រះអង្គ​មាន​សេចក្តី​ប្រា​ថា្ន​ ​ដើម្បី​សួរ​នូវ​ប្រស្នា​ណា​ ​សូម​ទ្រង់​សួរ​ចុះ​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៦៨ | បន្ទាប់
ID: 636873402959939140
ទៅកាន់ទំព័រ៖