ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦៦

សំពត់​សម្បក​ធ្មៃ​ ១ សំពត់​ដែល​ធ្វើ​ដោយ​វត្ថុ​ទាំងនោះ​លាយ​ចម្រុះគ្នា ១ ហេតុ​នោះ (ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​) បាយ​ក្តី ទឹក​ក្តី បង្អែម​ក្តី សំពត់​ក្តី។
 [៤៥​] អធិប្បាយ​ពាក្យ​ថា បាន​ហើយ​ មិន​គប្បី​ធ្វើ​នូវ​ការ​សន្សំទុក​ទេ ត្រង់​ពាក្យ​ថា បាន គឺ​បាន បាន​ហើយ យក​មក​ហើយ បាន​ស៊ប់​ហើយ​ បាន​ចំពោះ​ហើយ មិនមែន (បាន​) ដោយ​ការកុហក គឺ​ញុំាង​សត្វលោក​ឲ្យ​ភាន់ភាំង មិនមែន​ដោយ​ការ​ពោល​ពាក្យ​រាក់ទាក់​ មិនមែន​ដោយ​ការ​ធ្វើ​និមិត្ត គឺ​ពោល​បញ្ឆិតបញ្ឆៀង មិនមែន​ដោយ​ការ​កិន​កំទេច​នូវ​គុណ​គេ​ មិនមែន​ដោយ​ការស្វែងរក​លាភ​ដោយ​លាភ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ឈើ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ឫស្សី​ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ស្លឹកឈើ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ផ្កាឈើ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ផ្លែឈើ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​លំអិត​សម្រាប់​ងូត​ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​លំអិត​សម្រាប់​លាប មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ដីស្អិត មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យ​ឈើស្ទន់​ មិនមែន​ដោយ​ការ​ឲ្យទឹក​សម្រាប់​លប់​មុខ មិនមែន​ដោយ​ការ​ពោល​លើកតម្កើង​អ្នកដទៃ មិនមែន​ដោយ​ការ​ពោល​ពាក្យ​មិន​ពិត​ ដូច​សម្ល​សណ្តែកបាយ មិនមែន​ដោយ​ការ​ថ្នាក់ថ្នម (នូវ​កូន​ត្រកូល​) មិនមែន​ដោយ​ការ​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​លើ​តាំង​ក្នុង​ផ្ទះ​យ៉ាង​រហ័ស មិនមែន​ដោយ​វត្ថុ​វិជ្ជា​ (ការ​ចេះ​ទាយ​នូវ​ទី​ភូមិស្ថាន​) មិនមែន​ដោយ​តិរច្ឆាន​វិជ្ជា មិនមែន​ដោយ​អង្គវិជ្ជា (ការ​ចេះ​ទាយ​អវយវៈ​) មិនមែន​ដោយ​នក្ខត្ត​វិជ្ជា (ការ​ចេះ​ទាយ​នក្ខត្តឫក្ស​)
ថយ | ទំព័រទី ៦២ | បន្ទាប់
ID: 637351928518069689
ទៅកាន់ទំព័រ៖