ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦៧

 [២៨៥​] ពាក្យ​ថា ពួក​បុគ្គល​ណា ធ្វើ​សេនា​ឲ្យ​វិនាស​ ជា​អ្នក​មិន​មានទុក្ខ មិន​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា ប្រព្រឹត្ត​នៅ តថាគត​ហៅ​ពួក​បុគ្គល​នោះ​ថា​ មុនិ អធិប្បាយ​ថា មារសេនា លោក​ហៅថា សេនា។ កាយទុច្ចរិត ជា​មារសេនា វចីទុច្ចរិត​ជា​មារសេនា​ មនោ​ទុច្ចរិត​ជា​មារសេនា រាគៈ​ជា​មារសេនា ទោសៈ​ជា​មារសេនា មោហៈ​ជា​មារសេនា កោ​ធៈ ឧបនាហៈ​ មក្ខៈ បឡា​សៈ ឥស្សា មច្ឆរិយៈ មាយា សា​ឋេយ្យៈ ថម្ភៈ សា​រម្ភៈ មានះ អតិមានះ មទៈ បមា​ទៈ កិលេស​ទាំងពួង​ ទុច្ចរិត​ទាំងពួង សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ​ទាំងពួង សេចក្តី​ក្រហល់​ក្រហាយ​ទាំងពួង សេចក្តី​អន្ទះអន្ទែង​ទាំងពួង អកុសលា​ភិ​សង្ខារ​ទាំងពួង​ ជា​មារសេនា។ សម​ដូច​ព្រះពុទ្ធដីកា​នេះ ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ត្រាស់​ថា​
កាម ជា​សេនា​ទី ១ របស់​អ្នក សេចក្តី​មិន​ត្រេកអរ​ ហៅថា សេនា​ទី ២ សេចក្តី​ស្រេក​ឃ្លាន ជា​សេនា​ទី ៣ របស់​អ្នក តណ្ហា​ ហៅថា​សេនា​ទី ៤ ថីនមិទ្ធៈ ជា​សេនា​ទី ៥ របស់​អ្នក សេចក្តី​តក់ស្លុត ហៅថា សេនា​ទី ៦ វិចិកិច្ឆា​ ជា​សេនា​ទី ៧ របស់​អ្នក សេចក្តី​លុបគុណ សេចក្តី​រឹងត្អឹង ជា​សេនា​ទី ៨ របស់​អ្នក លាភ សេចក្តី​សរសើរ សក្ការៈ យស​ដែល​បាន​ខុស​ផង បុគ្គល​លើ​កតំ​កើង​ខ្លួនឯង​ផង​ បង្អាប់​បង្អោន​អ្នកដទៃ​ផង ម្នាល​មារ​ នុ៎ះ​ជា​សេនា​របស់​អ្នក ជា​កិលេស បំផ្លាញ​នូវ​បុគ្គល​ចិត្តខ្មៅ ឯបុគ្គល​អ្នក​មិន​ក្លៀវក្លា រមែង​មិន​ឈ្នះ​នូវ​កិលេស​នោះ​ទេ លុះតែ​បុគ្គល​ឈ្នះហើយ​ ទើបបាន​សុខ។
ថយ | ទំព័រទី ២៣៦ | បន្ទាប់
ID: 637355279751875719
ទៅកាន់ទំព័រ៖