ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦៨

​ពួក​សមណព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ បាន​រស​ណាៗ រមែង​មិន​សន្តោស​ដោយ​រស​នោះ​ៗ ទេ នៅតែ​ស្វែងរក​រស​ផ្សេង​ៗ ទៀត ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ជាប់ចិត្ត​ ជ្រប់​ចិត្ត​ លង់​ចិត្ត ងប់​ចិត្ត ស្អិត ទាក់ ចំពាក់ ក្នុង​រស​ទាំងឡាយ។ ចំ​ណង់​ក្នុង​រស​នោះ ព្រះ​បច្ចេក​សម្ពុទ្ធ​នោះ​ លះបង់ គាស់រំលើង​ឫសគល់​ ធ្វើឲ្យ​សល់​តែ​ទីនៅ ដូចជា​ទី​នៅ​នៃ​ដើមត្នោត ឲ្យ​ដល់​នូវ​ការ​មិនកើត​មាន​ ឲ្យ​ជា​ធម៌​លែងកើត​តទៅទៀត​ ព្រោះហេតុនោះ ព្រះ​បច្ចេក​សម្ពុទ្ធ​នោះ​ ពិចារណា​ដោយ​ឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា​ហើយ​ ទើប​ឆាន់​នូវ​អាហារ មិនមែន​ដើម្បី​លេង មិនមែន​ដើម្បី​ស្រវឹង​ មិនមែន​ដើម្បី​ប្រដាប់ មិនមែន​ដើម្បី​ស្អិតស្អាង​ទេ គ្រាន់តែ​ដើម្បីឲ្យ​តាំងនៅ​នៃ​កាយ​នេះ​តែប៉ុណ្ណោះ​ ដើម្បី​ញុំាំង​ឥរិយាបថ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្តទៅ ដើម្បី​បំ​បាត់​នូវ​សេចក្តី​លំបាក ដើម្បី​អនុគ្រោះ​ដល់​ព្រហ្មចរិយៈ​ (ឆាន់​ដោយ​គិត​) ថា អាត្មាអញ​នឹង​បំបាត់​បង់​នូវ​វេទនា​ចាស់​ផង​ មិន​ឲ្យ​វេទនា​ថ្មី​កើតឡើង​ផង ការប្រព្រឹត្តិ​ទៅ​ផង ការ​មិន​មាន​ទោស​ផង ការ​នៅជា​សុខ​ផង​ នឹង​មានដល់​អាត្មាអញ ដោយ​ឧបាយ​នេះ។
ថយ | ទំព័រទី ៣៤៦ | បន្ទាប់
ID: 637357971551960510
ទៅកាន់ទំព័រ៖