ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦៨

បុគ្គល​កាល​ពិចារណា​ឃើញ​វេទនា​ក្នុង​វេទនា​ទាំងឡាយ ដោយ​អាការ​ទាំង​ ១២ នេះ មិន​រីករាយ មិន​សរសើរ មិន​ឋិតនៅ​ក្នុង​ការ​ជ្រប់​ចិត្ត​ចំពោះ​វេទនា។បេ។ ឲ្យ​ដល់​នូវ​ការ​មិន​មាន​បែបភាព​នូវ​ការ​រីករាយ​ ការ​សរសើរ ការ​ជ្រប់​ចិត្ត។ មួយទៀត បុគ្គល​កាល​ឃើញ​វេទនា​ ដោយ​សេចក្តី​ថា​ មិន​ទៀង មិន​រីករាយ​ មិន​សរសើរ មិន​ឋិតនៅ​ក្នុង​ការ​ជ្រប់​ចិត្ត​ចំពោះ​វេទនា គឺ​លះបង់ បន្ទោបង់ ធើ្វ​ឲ្យ​វិនាស​ ឲ្យ​ដល់​នូវ​ការ​មិន​មាន​បែបភាព​នូវ​ការ​រីករាយ ការ​សរសើរ ការ​ជ្រប់​ចិត្ត​ ការ​កួច​កាន់​ ការ​ស្ទាបអង្អែល ការ​ប្រកាន់។ បុគ្គល​កាល​ឃើញ​វេទនា​ដោយ​សេចក្តី​ថា​ ជា​ទុក្ខ ជា​រោគ ជា​ពក ជា​សរ ជា​សេចក្តី​លំបាក ជា​អាពាធ។បេ។ ដោយ​សេចក្តី​ថា​ មិនជា​ទី​រលាស់​ទុក្ខ​ មិន​រីករាយ មិន​សរសើរ មិន​ឋិតនៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ជ្រប់​ចិត្ត​ចំពោះ​វេទនា​ គឺ​លះបង់ បន្ទោបង់ ធើ្វ​ឲ្យ​វិនាស ឲ្យ​ដល់​នូវ​ការ​មិន​មាន​បែបភាព​នូវ​ការ​រីករាយ​ ការ​សរសើរ ការ​ជ្រប់​ចិត្ត ការ​កួច​កាន់​ ការ​ស្ទាបអង្អែល​ ការ​ប្រកាន់។ បុគ្គល​កាល​ពិចារណា​ឃើញ​វេទនា​ក្នុង​វេទនា​ទាំងឡាយ​ ដោយ​អាការ​ទាំង​សែសិប​ពីរ​នេះ មិន​រីករាយ​ មិន​សរសើរ មិន​ឋិតនៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ជ្រប់​ចិត្ត​ ចំពោះ​វេទនា គឺ​លះបង់ បន្ទោបង់ ធើ្វ​ឲ្យ​វិនាស ឲ្យ​ដល់​នូវ​ការ​មិន​មាន​បែបភាព​នូវ​ការ​រីករាយ​ ការ​សរសើរ ការ​ជ្រប់​ចិត្ត​ ការ​កួច​កាន់​ ការ​ស្ទាបអង្អែល ការ​ប្រកាន់ ហេតុ​នោះ (ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​) កាល​បុគ្គល​មិន​រីករាយ​ចំពោះ​វេទនា​ទាំងឡាយ ទាំង​ខាងក្នុង ទាំង​ខាងក្រៅ។
ថយ | ទំព័រទី ២១ | បន្ទាប់
ID: 637356952157647233
ទៅកាន់ទំព័រ៖