ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦៩

ដើម្បី​និព្វាន សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​គឺ​ការ​សង្រួម​នូវ​សីល​ទាំងឡាយ​ មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ ឈ្មោះថា​អធិសីល ចិត្ត​ដែល​តាំងនៅ​ក្នុង​សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​គឺ​ការ​សង្រួម​ មិនដល់​នូវ​ការ​រាយមាយ សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​គឺ​ការ​មិន​រាយមាយ ឈ្មោះថា​អធិចិត្ត បុគ្គល​ឃើញ​ដោយ​ប្រពៃ​នូវ​សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​ គឺ​ការ​សង្រួម ឃើញ​ដោយ​ប្រពៃ​នូវ​សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​គឺ​ការ​មិន​រាយមាយ​ សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​គឺ​ការ​ឃើញ ឈ្មោះថា​អធិប្បញ្ញា អត្ថ​នៃ​សេចក្តី​សង្រួម​ណា​ក្នុង​សំវរ​បារិសុទ្ធិ​នោះ​ នេះ​ឈ្មោះថា អធិសីល​សិក្ខា អត្ថ​នៃ​សេចក្តី​មិន​រាយមាយ​ណា​ក្នុង​អវិក្ខេប​បារិសុទ្ធិ​នោះ​ នេះ​ឈ្មោះថា អធិចិត្ត​សិក្ខា អត្ថ​នៃ​សេចក្តី​ឃើញ​ណា​ក្នុង​ទស្សន​បារិសុទ្ធិ​នោះ នេះ​ឈ្មោះថា​អធិប្បញ្ញា​សិក្ខា​ បុគ្គល​កាល​ពិចារណា​នូវ​សិក្ខា​ទាំង ៣ នេះ ទើប​សិក្សា កាល​ដឹង​ទើប​សិក្សា កាល​ឃើញ​ទើប​សិក្សា​ កាល​ពិចារណា​ឃើញ​ទើប​សិក្សា កាល​តាំងចិត្ត​ទើប​សិក្សា កាល​ចុះចិត្តស៊ប់​ដោយ​សទ្ធា​ទើប​សិក្សា​ កាល​ផ្គង​ទុក​នូវ​ព្យាយាម​ទើប​សិក្សា កាល​ប្រុង​នូវ​ស្មារតី​ទើប​សិក្សា កាល​តាំងចិត្ត​ទុក​ទើប​សិក្សា​ កាល​ដឹង​ច្បាស់​ដោយ​បញ្ញា​ទើប​សិក្សា កាល​ដឹង​ចំពោះ​នូវ​ធម៌​ដែល​គប្បី​ដឹង​ច្បាស់​ទើប​សិក្សា​ កាលកំណត់​ដឹង​នូវ​ទុក្ខសច្ច​ដែល​គប្បី​កំណត់​ដឹង​ទើប​សិក្សា កាល​លះបង់​នូវ​សមុទយសច្ច​ដែល​គប្បី​លះបង់​ទើប​សិក្សា​ កាល​ចម្រើន​នូវ​មគ្គសច្ច​ដែល​គប្បី​ចម្រើន​ទើប​សិក្សា កាល​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​នូវ​និរោធ​សច្ច​ដែល​គប្បី​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ទើប​សិក្សា។
ថយ | ទំព័រទី ១០៥ | បន្ទាប់
ID: 637358856232009734
ទៅកាន់ទំព័រ៖