ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៧

លោក​ជា​រោគ​សិន​ ​ដល់​លោក​ជា​រោគ​ហើយ​ ​កាលបើ​ត្រូវការ​នឹង​ចោទ​ ​ក៏​ចោទ​ចុះ​។​ ​កាលបើ​ភិក្ខុ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ភិក្ខុ​ដែល​ឈឺ​នោះ​ ​នៅតែ​ចោទ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​ ​ព្រោះ​មិន​អើពើ​ ​(​នឹង​ពាក្យ​ឃាត់​)​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បើ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​កំពុងតែ​បវារណា​ ​ហើយ​មាន​ភិក្ខុ​មិន​ឈឺ​ឃាត់​បវារណា​ដល់​ភិក្ខុ​ឈឺ​ ​ត្រូវ​ភិក្ខុ​ដទៃ​និយាយ​នឹង​ភិក្ខុ​មិន​ឈឺ​នោះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​នែ​អាវុសោ​ ​ភិក្ខុ​នេះឯង​ឈឺ​ ​ក៏​ធម្មតា​ ​ភិក្ខុ​ឈឺ​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ជា​បុគ្គល​មិន​គួរ​ដល់​ការ​សួរដេញដោល​ទេ​ ​នែ​អាវុសោ​ ​ចូរ​លោក​រង់ចាំ​ ​ទំ​រាំ​ភិក្ខុ​នេះ​ជា​រោគ​សិន​ ​ដល់​លោក​នេះ​ជា​រោគ​ហើយ​ ​កាលបើ​លោក​ប្រាថ្នា​នឹង​ចោទ​ ​ក៏​ចោទ​ចុះ​។​ ​កាលបើ​ភិក្ខុ​ដទៃ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ភិក្ខុ​មិន​ឈឺ​នោះ​នៅតែ​ចោទ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​ ​ព្រោះ​មិន​អើពើ​ ​(​នឹង​ពាក្យ​ឃាត់​)​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បើ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​កំពុងតែ​បវារណា​ ​ហើយ​មាន​ភិក្ខុ​ឈឺ​ឃាត់​បវារណា​ដល់​ភិក្ខុ​ឈឺ​ ​ត្រូវ​ភិក្ខុ​ដទៃ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​នឹង​ភិក្ខុ​នោះ​ថា​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​ទាំងឡាយ​ ​ជា​អ្នក​ឈឺ​ ​ក៏​ធម្មតា​ ​ភិក្ខុ​ឈឺ​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​មិន​គួរ​ដល់​ការ​សួរដេញដោល​ទេ​ ​នែ​អាវុសោ​ ​ចូរ​លោក​បង្អង់​សិន​ ​ទំ​រាំ​លោក​ទាំងឡាយ​ជា​រោគ​ ​ដល់​លោក​ដែល​មានហេតុ​ ​(​នោះ​)​ ​ជាសះស្បើយ​ហើយ​ ​កាលបើ​លោក​ត្រូវការ​នឹង​ចោទ​ ​ក៏​ចោទ​ភិក្ខុ​ដែល​ឥត​រោគ​ ​(​នោះ​ចុះ​)​។​
ថយ | ទំព័រទី ១៤៤ | បន្ទាប់
ID: 636830027276547700
ទៅកាន់ទំព័រ៖