ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៧

 [​១២៧​]​ ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​សីហៈ​ ​មានហេតុ​ជា​ទំនង​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ថា​ចំពោះ​តថាគត​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​ជា​អ្នកពោល​ពាក្យ​ឃាត់​កិច្ចការ​ថា​ ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​ ​សំដែងធម៌​ ​ហាម​កិច្ចការ​ថា​ ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​ ​ទាំង​ទូន្មាន​សាវក​ទាំងឡាយ​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​នោះ​ដែរ​ ​ដែលគេ​ថា​នោះ​ ​ត្រូវហើយ​។​ ​ម្នាល​សីហៈ​ ​មានហេតុ​ជា​ទំនង​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ថា​ចំពោះ​តថាគត​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​ជា​អ្នកពោល​ថា​ ​ត្រូវ​ធ្វើ​កិច្ចការ​ ​សំដែងធម៌​ថា​ ​ត្រូវ​ធ្វើ​ ​ទាំង​ទូន្មាន​សាវក​ទាំងឡាយ​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​ត្រូវ​ធ្វើ​នោះ​ដែរ​ ​ដែលគេ​ថា​នោះ​ ​ត្រូវហើយ​។​ ​ម្នាល​សីហៈ​ ​មានហេតុ​ជា​ទំនង​ ​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ថា​ចំពោះ​តថាគត​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​ជា​អ្នកពោល​ពាក្យកាត់​ផ្តាច់ផ្តិល​ទេតើ​ ​សំដែងធម៌​ ​ដើម្បី​កាត់​ផ្តាច់ផ្តិល​ ​ទាំង​ទូន្មាន​សាវក​ទាំងឡាយ​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​ត្រូវ​កាត់​ផ្តាច់ផ្តិល​នោះ​ដែរ​ ​ដែល​ថា​នោះ​ ​ត្រូវហើយ​។​ ​ម្នាល​សីហៈ​ ​មានហេតុ​ជា​ទំនង​ ​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ថា​ចំពោះ​តថាគត​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​ជា​អ្នក​ខ្ពើមរអើម​ ​សំដែងធម៌​ ​ដើម្បី​ខ្ពើមរអើម​ ​ទាំង​ទូន្មាន​សាវក​ទាំងឡាយ​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​ ​គួរ​ខ្ពើមរអើម​នោះ​ដែរ​ ​ដែលគេ​ថា​នោះ​ ​ត្រូវហើយ​។​ ​ម្នាល​សីហៈ​ ​មានហេតុ​ជា​ទំនង​ ​គួរឲ្យ​អ្នកផង​ថា​ចំពោះ​តថាគត​ថា​ ​ព្រះសមណគោតម​ ​ជា​អ្នក​បំផ្លាញ​ទេតើ​ ​សំដែងធម៌​ ​ដើម្បី​បំផ្លាញ​ ​ទាំង​ទូន្មាន​សាវក​ទាំងឡាយ​ ​ដោយ​ពាក្យ​ថា​
ថយ | ទំព័រទី ៣២៤ | បន្ទាប់
ID: 636830109344871740
ទៅកាន់ទំព័រ៖