ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៨

[​១៥៣​]​ ​ជន​នេះ​មាន​សំឡេង​ខ្លាំង​ផង​ ​ជា​ជន​ប្រហែលគ្នា​ផង​ ​សូម្បី​ជន​ណាមួយ​ ​ដឹងខ្លួន​ថា​ជា​បុគ្គល​ពាល​ ​ក៏​គ្មាន​ ​កាលបើ​សង្ឃ​កំពុងតែ​បែកគ្នា​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​មិនបាន​ដឹង​ហេតុ​ដទៃ​ ​ឲ្យ​ក្រៃលែង​។​ ​ពួក​ជន​ដែល​ភ្លេចស្មារតី​ ​ហើយ​ធ្វើ​ឫ​ក្សពា​ខ្លួន​ដូចជា​អ្នកប្រាជ្ញ​ ​មានសំដី​ជា​អារម្មណ៍​ ​ចង់​ហារ​មាត់​និយាយ​ប៉ុន្មាន​ ​ក៏​និយាយ​ប៉ុណ្ណោះ​ទៅ​ ​ទុកជា​មាន​គេ​នាំទៅ​ប្រជល់​ឲ្យ​ឈ្លោះ​គ្នា​ ​ក៏​មិនដឹង​សេចក្តី​នោះ​ថា​ ​ជា​សេចក្តី​ឈ្លោះ​ឡើយ​។​ ​ពួក​ជន​ណា​ ​ចង​សេចក្តី​ក្រោធ​នោះ​ទុក​ ​ដោយ​គិតថា​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​ជេរ​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​វាយ​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​ផ្ចាញ់ផ្ចាល​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​លួច​ទ្រព្យ​អាត្មាអញ​ ​ពៀរ​របស់​ជន​ទាំងនោះ​ ​មិនបាន​រម្ងាប់​ទេ​។​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ពួក​ជន​ណា​ ​មិនបាន​ចង​សេចក្តី​ក្រោធ​នោះ​ទុក​ ​ដោយ​គិតថា​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​ជេរ​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​វាយ​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​ផ្ចាញ់ផ្ចាល​អាត្មាអញ​ ​ជន​ឯណោះ​ ​បាន​លួច​ទ្រព្យ​អាត្មាអញ​ ​ពៀរ​របស់​ជន​ទាំងនោះ​ ​ទើប​រម្ងាប់​ទៅ​បាន​។​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ធម្មតា​ ​ពៀរ​