ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៨០

។បេ។ គន្ធ​តណ្ហា រស​តណ្ហា ផោដ្ឋព្វ​តណ្ហា ធម្ម​តណ្ហា មាន​សភាព​គួរ​ស្រឡាញ់ មាន​សភាព​គួរ​ត្រេកអរ​ក្នុង​លោក តណ្ហា​នុ៎ះ កាល​បុគ្គល​លះបង់ រមែង​លះបង់​ក្នុង​ធម្ម​តណ្ហា​នុ៎ះ កាល​រលត់ រមែង​រលត់​ក្នុង​ធម្ម​តណ្ហា​នុ៎ះ។ រូប​វិតក្កៈ មាន​សភាព​គួរ​ស្រឡាញ់ មាន​សភាព​គួរ​ត្រេកអរ​ក្នុង​លោក តណ្ហា​នុ៎ះ កាល​បុគ្គល​លះបង់ រមែង​លះបង់​ក្នុង​រូប​វិតក្កៈ​នុ៎ះ កាល​រលត់ រមែង​រលត់​ក្នុង​រូប​វិតក្កៈ​នុ៎ះ សទ្ទ​វិតក្កៈ។បេ។ គន្ធ​វិតក្កៈ រស​វិតក្កៈ ផោដ្ឋព្វ​វិតក្កៈ ធម្ម​វិតក្កៈ មាន​សភាព​គួរ​ស្រឡាញ់ មាន​សភាព​គួរ​ត្រេកអរ​ក្នុង​លោក តណ្ហា​នុ៎ះ កាល​បុគ្គល​លះបង់ រមែង​លះបង់​ក្នុង​ធម្ម​វិតក្កៈ​នុ៎ះ កាល​រលត់ រមែង​រលត់​ក្នុង​ធម្ម​វិតក្កៈ​នុ៎ះ។ រូប​វិចារៈ មាន​សភាព​គួរ​ស្រឡាញ់ មាន​សភាព​គួរ​ត្រេកអរ​ក្នុង​លោក តណ្ហា​នុ៎ះ កាល​បុគ្គល​លះបង់ រមែង​លះបង់​ក្នុង​រូប​វិចារៈ​នុ៎ះ កាល​រលត់ រមែង​រលត់​ក្នុង​រូប​វិចារៈ​នុ៎ះ សទ្ទ​វិចារៈ។បេ។ គន្ឋ​វិចារៈ រស​វិចារៈ ផោដ្ឋព្វ​វិចារៈ ធម្ម​វិចារៈ មាន​សភាព​គួរ​ស្រឡាញ់ មាន​សភាព​គួរ​ត្រេកអរ​ក្នុង​លោក តណ្ហា​នុះ កាល​បុគ្គល​លះបង់ រមែង​លះបង់​ក្នុង​ធម្ម​វិចារៈ​នុ៎ះ កាល​រលត់ រមែង​រលត់​ក្នុង​ធម្ម​វិចារៈ​នុ៎ះ។

នេះ​ហៅថា ទុក្ខនិរោធ​អរិយសច្ច។

ថយ | ទំព័រទី ២០៧ | បន្ទាប់
ID: 637647250145646863
ទៅកាន់ទំព័រ៖