ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៩៨

 [៦៧៣] ធម៌​ដែល​ដល់​នូវ​សភាព​ធំ ជា​បច្ច័យ​នៃ​ធម៌ ដែល​មាន​សភាព​តូចឆ្មារ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ គឺ​ចុតិ​ចិត្ត ដែល​ដល់​នូវ​សភាព​ធំ ជា​បច្ច័យ​នៃ​ឧប​បតិ្តចិត្ត ដែល​មាន​សភាព​តូចឆ្មារ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ ភវ​ង្គៈ ដែល​ដល់​នូវ​សភាព​ធំ ជា​បច្ច័យ នៃ​ការពិចារណា ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ ពួក​ខន្ធ​ដែល​ដល់​នូវ​សភាព​ធំ ជា​បច្ច័យ​នៃ​វុ​ដ្ឋានៈ ដែល​មាន​សភាព​តូចឆ្មារ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ។
 [៦៧៤] ធម៌​ដែល​ដល់​នូវ​សភាព​ធំ ជា​បច្ច័យ​នៃ​ធម៌ ដែល​មាន​ប្រមាណ​មិនបាន ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ គឺ​នេវ​សញ្ញា​នា​សញ្ញា​យតនៈ ជា​បច្ច័យ​នៃ​ផល​សមា​បតិ្ត របស់​បុគ្គល​កាល​ចេញ​អំពី​និរោធ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ។
 [៦៧៥] ធម៌​ដែល​មាន​ប្រមាណ​មិនបាន ជា​បច្ច័យ​នៃ​ធម៌ ដែល​មាន​ប្រមាណ​មិនបាន ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ គឺ​ពួក​ខន្ធ​មុនៗ ដែល​មាន​ប្រមាណ​មិនបាន ជា​បច្ច័​យក្រោយៗ … ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ មគ្គ (ជា​បច្ច័យ) នៃ​ផល ផល ជា​បច្ច័យ​នៃ​ផល ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ។
 [៦៧៦] ធម៌​ដែល​មាន​ប្រមាណ​មិនបាន ជា​បច្ច័យ​នៃ​ធម៌ ដែល​មាន​សភាព​តូចឆ្មារ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ គឺ​ផល ជា​បច្ច័យ​នៃ​វុ​ដ្ឋានៈ ដែល​មាន​សភាព​តូចឆ្មារ ដោយ​អនន្តរ​ប្ប​ច្ច័​យ។
ថយ | ទំព័រទី ២៨៧ | បន្ទាប់
ID: 637829583560004470
ទៅកាន់ទំព័រ៖