ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៦

ហើយ​ឬ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ឆ្លើយ​ថា​ ​អើ​ ​អញ​បួស​ហើយ​។​ ​ស្ត្រី​នោះ​និយាយ​ថា​ ​មេថុនធម្ម​ ​ពួក​អ្នកបួស​បាន​ដោយ​កម្រ​ណាស់​ ​(​ណ្ហើយ​)​ ​អ្នក​ចូរ​មក​សេព​មេថុនធម្ម​ចុះ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​សេព​មេថុនធម្ម​នឹង​ស្រ្តី​នោះ​ហើយ​ ​ទៅ​យឺតយូរ​ក្រោយគេ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​បាន​និយាយ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​នែ​អាវុសោ​ ​ហេតុអ្វីបានជា​អ្នកឯង​ធ្វើដំណើរ​ឲ្យ​យឺតយូរ​យ៉ាងនេះ​។​ ​ទើប​ភិក្ខុ​នោះ​ប្រាប់​ដំណើរ​នុ៎ះ​ដល់​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរ​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​។​ ​ព្រោះហេតុនេះ​ ​ដំណើរ​នេះ​ ​ទើប​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ទ្រង់​ធ្វើ​ធម្មី​កថា​ ​ហើយ​ត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ឲ្យ​ឧបសម្បទា​ហើយ​ ​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ជា​គ្នីគ្នា​ប្រាប់​កិច្ច​ដែល​ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ៤យ៉ាង​ផង​ថា​ ​ភិក្ខុ​ឧបសម្បន្ន​ហើយ​ ​មិន​ត្រូវ​សេព​មេថុនធម្ម​ ​ដោយហោចទៅ​សូម្បី​នឹង​សត្វតិរច្ឆាន​ញី​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​សេព​មេថុនធម្ម​ ​ភិក្ខុ​នោះ​មិនមែន​ជា​សមណៈ​ ​មិនមែន​ជា​កូនចៅ​ព្រះពុទ្ធ​ជាស​ក្យៈ​។​ ​ធម្មតា​ ​បុរស​មាន​ក្បាល​ដាច់​ហើយ​ ​មិន​គួរ​រស់​ឡើង​បាន​ ​ដោយ​កិរិយា​តភ្ជាប់​សរីរៈ​នោះ​ ​មាន​ឧបមា​យ៉ាងណាមិញ​ ​ភិក្ខុ​សេព​មេថុនធម្ម​ហើយ​ ​មិនមែន​ជា​សមណៈ​ ​មិនមែន​ជា​កូនចៅ​ព្រះពុទ្ធ​សក្យៈ​ ​ក៏​មាន​ឧបមេយ្យ​យ៉ាងនោះ​ដែរ​។​ ​អ្នក​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​កិច្ច​នោះ​អស់មួយជីវិត​។​ ​ភិក្ខុ​ឧបសម្បន្ន​ហើយ​ ​មិន​ត្រូវ​កាន់​យក​របស់​ដែលគេ​មិន​ឲ្យ​ ​គឺ​កាន់​យក​ដោយ​ថេយ្យ​ចិត្ត​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣១៧ | បន្ទាប់
ID: 636793774708010364
ទៅកាន់ទំព័រ៖