ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៦១

​អសីតិ​និបាតជាតក​
​ចុល្ល​ហំសជាត​ក​ ​ទី១​


 [​១៦៣​]​ ​(​រាជហង្ស​ឈ្មោះ​ធ​ត​រដ្ឋៈ​ពោល​ថា​)​ ​ម្នាល​ហង្ស​ឈ្មោះ​សុ​មុ​ខៈ​ ​ពួក​បក្សី​ ​កាល​មិន​គយគន់​មើល​ ​ហើរចេញ​ទៅ​ ​អ្នក​ចូរ​ទៅចុះ​ ​កុំ​ប្រាថ្នា​ ​(​នៅក្នុង​ទីនេះ​ឡើយ​ ​ព្រោះថា​)​ ​ភាព​នៃ​អ្នកជា​សំឡាញ់​នឹង​យើង​ដែល​ជាប់ចំណង​ ​មិន​មាន​ទេ​។​
 [​១៦៤​]​ ​(​ហង្ស​សេនាបតី​ឈ្មោះ​សុ​មុ​ខៈ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​ថា​)​ ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​ទៅ​ក្តី​ ​មិនទៅ​ក្តី​ ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​មិនមែន​មិន​ស្លាប់​ដោយ​ការ​ទៅ​ ​ឬ​ការ​មិនទៅ​នោះ​ទេ​ ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះអង្គ​ដែល​ដល់​នូវ​សេចក្តី​សុខ​ហើយ​ ​នឹង​លះ​ព្រះអង្គ​ដែល​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ដូចម្តេច​កើត​។​ ​សេចក្តី​ស្លាប់​ជាមួយនឹង​ព្រះអង្គ​ក្តី​ ​ការរស់នៅ​វៀរចាក​ព្រះអង្គ​ក្តី​ ​សេចក្តី​ស្លាប់​នោះ​ប្រសើរ​ជាង​ ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​តែ​វៀរចាក​ព្រះអង្គ​ហើយ​ ​រស់នៅ​ ​មិន​ប្រសើរ​សោះ​ឡើយ​។​ ​បពិត្រមហារាជ​ ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​លះ​ចោល​ព្រះអង្គ​ដែល​ដល់​ ​(​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​)​ ​យ៉ាងនេះ​ ​ដោយ​សភាវៈ​ណា​ ​សភាវៈ​នោះ​ ​មិនមែន​ជា​ធម៌​ទេ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​លើ​បក្សី​ ​ដំណើរ​ណា​ ​របស់​ព្រះអង្គ​ ​ដំណើរ​នោះ​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​ក៏​គាប់ចិត្ត​ដែរ​។​
ថយ | ទំព័រទី ៩៧ | បន្ទាប់
ID: 636873187306904492
ទៅកាន់ទំព័រ៖