ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៧

មើម​ដទៃ​ណា​ ​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ខាទ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ខាទ​នីយៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ភោជ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ភោជ​នីយៈ​ ​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ទទួល​មើម​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ហើយ​រក្សាទុក​ ​ដរាប​ទាល់​អស់​បាន​ ​កាលបើ​មានហេតុ​ ​ទើប​ភិក្ខុ​ឆាន់​បាន​ ​កាលបើ​គ្មាន​ហេតុ​ទេ​ ​ហើយ​ភិក្ខុ​ឆាន់​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រូវការ​ ​ដោយ​ម្សៅ​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​ដែល​កើតអំពី​ឫស​ ​ឬ​មើម​។​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ ​ក្រាបទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ថ្ម​កិន​ ​និង​កូន​ថ្ម​កិន​។​ ​
 [​៧៧​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយ​ទឹកចត់​ជា​ភេសជ្ជៈ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​ក្រាបទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ទឹកចត់​ ​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​គឺ​ទឹកចត់​ ​កើតអំពី​ដើម​ស្តៅ​ ​ទឹកចត់​កើតអំពី​ដើម​ខ្លែង​គង់​ ​ទឹកចត់​កើតអំពី​ដើម​អម្បែង​ថ្ងៃ​ ​ទឹកចត់​កើត​អំ​ពី​វល្លិ៍​បណ្តូល​ពេជ្រ​ ​ទឹកចត់​កើតអំពី​ដើម​ទន្លា​ ​ឬ​ថ្ងាន់​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ទឹកចត់​ដទៃ​ណា​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ខាទ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ខាទ​នីយៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ភោជ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ភោជ​នីយៈ​ ​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ទទួល​ទឹកចត់​ទាំងនោះ​ ​ហើយ​រក្សាទុក​ដរាប​ទល់​អស់​បាន​ ​កាលបើ​មានហេតុ​ ​ទើប​ភិក្ខុ​ឆាន់​បាន​ ​កាលបើ​គ្មាន​ហេតុ​ទេ​ ​ហើយ​ភិក្ខុ​ឆាន់​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២២៧ | បន្ទាប់
ID: 636830053824106134
ទៅកាន់ទំព័រ៖