ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៧

 [​៧៨​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយ​ស្លឹកឈើ​ ​ជា​ភេសជ្ជៈ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ស្លឹកឈើ​ ​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​គឺ​ស្លឹក​ស្តៅ​ ​ស្លឹក​ខ្លែង​គង់​ ​ស្លឹក​អម្បែង​ថ្ងៃ​ ​ស្លឹក​ម្រះព្រៅ​ ​ឬ​ជីរលីងលាក់​ ​ស្លឹក​កប្បាស​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ស្លឹក​ដទៃ​ណា​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ខាទ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ខាទ​នីយៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ភោជ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ភោជ​នីយៈ​ ​ឲ្យ​ភិក្ខុ​ទទួល​ស្លឹក​ទាំងនោះ​ ​ហើយ​ទុក​ដរាប​ទល់​អស់​បាន​ ​កាលបើ​មានហេតុ​ ​ទើប​ភិក្ខុ​ឆាន់​បាន​ ​កាលបើ​គ្មាន​ហេតុ​ទេ​ ​ហើយ​ភិក្ខុ​ឆាន់​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 [​៧៩​]​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ​ ​មាន​សេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយ​ផ្លែឈើ​ ​ជា​ភេសជ្ជៈ​។​ ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ​។​ ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​អនុញ្ញាត​ផ្លែឈើ​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​គឺ​ផ្លែ​ពិ​លង្គ​ ​ផ្លែ​ដីប្លី​ ​ផ្លែ​ម្រេច​ ​ផ្លែ​សម៉​ ​ផ្លែ​សម៉​ពី​ភេ​ក​ ​ផ្លែ​កន្ទួតព្រៃ​ ​ផ្លែ​ក្រ​វ៉ា​ញ​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​ផ្លែឈើ​ដទៃ​ណា​ជា​ភេសជ្ជៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ខាទ​នីយៈ​ ​ក្នុង​ខាទ​នីយៈ​ ​មិន​ផ្សាយ​ទៅ​ដើម្បី​ភោជ​នីយៈ​
ថយ | ទំព័រទី ២២៨ | បន្ទាប់
ID: 636830054121953170
ទៅកាន់ទំព័រ៖